همکار عصبی

 یک مدتی بود که خانمی به عنوان همکار جدید همراه من بود و موقع عکاسی و فیلمبرداری کنار من می ایستاد تا کار رو یاد بگیره. این خانم  مشکلات روحی داشت که میگفت به خاطر مرگ پدرش در پانزده سال قبل و بعد ازاون مرگ برادرش در ده سال قبل ایجاد شده، اینقدر که زندگی مشترکش رو هم تحت تاثیر قرار داده.

 تا فرصتی ایجاد میشد این خانم شروع به درددل میکرد. خوب حقیقتش اینه که من هم گرفتاریهای خودم رو دارم وموقع کارم سعی کردم چند ساعتی رو به دور از مشکلات خوش بگذرونم.اما وجود این خانم معضلی شده بود. 

 یک شب رفتیم فیلمبرداری توی تالار. به محض اینکه موقع استراحتم شد این خانم شروع کرد به ابراز  ناراحتی ودوباره سر درددلش باز شد. من هم که اصلا حوصله شنیدن شکوه و شکایتش رو نداشتم به بهانه دسشویی رفتن از کنارش بلند شدم و رفتم.  پنج دقیقه ای گذشت و با خودم گفتم حتما خانمه با وجود محیط شاد تالار حال و هواش عوض شده. برگشتم کنارش نشستم. اما باز شروع کرد و متاسفانه اینبار گریه کردن هم اضافه شد طوری که هق هق میکرد. هر کاری کردم ساکت نشد، متوجه مهمونها شدم که با تعجب ما رو نگاه میکردند. با خودم گفتم شاید با خودش تنها باشه بهتر باشه. به بهانه شارژ باطری دوربین از کنارش رفتم. دیگه کنارش برنگشتم ولی از دور نگاهش میکردم تا اوضاعش رو ببینم که خدا رو شکر بعد از چند دقیقه آروم شد. 

  چندین بار بهش توصیه کردم که پیش مشاور بره، چون کاملا مشخص بود که از نظر روحی خیلی تحت فشار بود. واقعا براش متاسف شدم. ولی کاری از دست من ساخته نبود.